Afgelopen woensdag tijdens het vieren van de 49e overlijdens dag van Mister Duc (
het blijft een raar fenomeen deze 49 dagen na het overlijden. Er is even een moment van rouw en vervolgens gaat iedereen eten, roken en drinken)hebben we een bijzondere ontmoeting gehad. De broer van Duc, Mr Phuc kwam ook zijn eer nog even bewijzen. Mr, Phuc is 62 dus iets ouder dan onze Duc. Mr, Phuc lijkt sprekend op Mr Duc, zelfs zijn stem en alle gebaren zijn een copie, enkel Mr Phuc draagt zichtbaar de gevolgen van de oorlog. Waren de littekens bij onze Mr,Duc meer van geestelijke aard bij Mr Phuc is het geestelijk en lichamelijk. Hij mist zijn linker been en is doof voor 85%, oorzaak op een landmijn gestapt toen hij 25 jaar was. Heel zuur de oorlog was toen zo goed als afgelopen!!!!!. Mr Phuc heeft aan de zijde van de Amerikanen gevochten, Zoals hij zelf omschrijft "ik heb gevochten voor de vrijheid van mijn volk". Dit zullen de Noordelingen vast en zeker ook roepen natuurlijk en dat is heel normaal. Een ding is zeker het is en man met een verhaal. Wij hebben hem en zijn gezin uitgenodigd bij ons thuis om een hapje te eten. Afgelopen woensdag was niet het moment om erg lang op de geschiedenis in te gaan, deze avond stond in het teken van Mister Duc. Wij waren wel geschrokken de weduwe Miss Duc, zij was al geen dikkerd maar als er dan nog eens 8 kilo af gaat dan blijft er weinig over. Gisteren (op mijn verjaardag) was het dan zover de familie Le dinh Phuc kwam op bezoek. Ze hadden natuurlijk geen idee dat het mijn 52e verjaardag was, het was een hele leuke avond met veel heel veel onthullingen over het leven van Mister Duc,de nadruk lag op een verscheurde familie na een oorlog. Wat opvallend was dat eigenlijk niemand haatdragend was, niet naar de Amerikanen maar ook zeker niet naar de VC. Dit geeft aan dat de Vietnamezen niet te lang stil staan bij het verleden en zich bijna altijd richten op het heden en de toekomst.
Het was een totaal andere verjaardag party dan de afgelopen jaren, geen feestje met andere Expats, maar een bescheiden etentje met een gezin / familie die zo'n diner goed konden gebruiken. En ik heb weer een aantal mensen blij gemaakt met een Evides shirt. Het was een bijzondere avond, deze 17e maart.
Afgelopen woensdag tijdens het vieren van de 49e overlijdens dag van Mister Duc (het blijft een raar fenomeen deze 49 dagen na het overlijden. Er is even een moment van rouw en vervolgens gaat iedereen eten, roken en drinken)hebben we een bijzondere ontmoeting gehad. De broer van Duc, Mr Phuc kwam ook zijn eer nog even bewijzen. Mr, Phuc is 62 dus iets ouder dan onze Duc. Mr, Phuc lijkt sprekend op Mr Duc, zelfs zijn stem en alle gebaren zijn een copie, enkel Mr Phuc draagt zichtbaar de gevolgen van de oorlog. Waren de littekens bij onze Mr,Duc meer van geestelijke aard bij Mr Phuc is het geestelijk en lichamelijk. Hij mist zijn linker been en is doof voor 85%, oorzaak op een landmijn gestapt toen hij 25 jaar was. Heel zuur de oorlog was toen zo goed als afgelopen!!!!!. Mr Phuc heeft aan de zijde van de Amerikanen gevochten, Zoals hij zelf omschrijft "ik heb gevochten voor de vrijheid van mijn volk". Dit zullen de Noordelingen vast en zeker ook roepen natuurlijk en dat is heel normaal. Een ding is zeker het is en man met een verhaal. Wij hebben hem en zijn gezin uitgenodigd bij ons thuis om een hapje te eten. Afgelopen woensdag was niet het moment om erg lang op de geschiedenis in te gaan, deze avond stond in het teken van Mister Duc. Wij waren wel geschrokken de weduwe Miss Duc, zij was al geen dikkerd maar als er dan nog eens 8 kilo af gaat dan blijft er weinig over. Gisteren (op mijn verjaardag) was het dan zover de familie Le dinh Phuc kwam op bezoek. Ze hadden natuurlijk geen idee dat het mijn 52e verjaardag was, het was een hele leuke avond met veel heel veel onthullingen over het leven van Mister Duc,de nadruk lag op een verscheurde familie na een oorlog. Wat opvallend was dat eigenlijk niemand haatdragend was, niet naar de Amerikanen maar ook zeker niet naar de VC. Dit geeft aan dat de Vietnamezen niet te lang stil staan bij het verleden en zich bijna altijd richten op het heden en de toekomst.
Het was een totaal andere verjaardag party dan de afgelopen jaren, geen feestje met andere Expats, maar een bescheiden etentje met een gezin / familie die zo'n diner goed konden gebruiken. En ik heb weer een aantal mensen blij gemaakt met een Evides shirt. Het was een bijzondere avond, deze 17e maart.
